Tablice prowadzące – ogólne zasady lokalizacji
Tablice prowadzące stosowane są po to, aby uprzedzić kierującego pojazdem o koniecznej zmianie kierunku jazdy na szczególnie niebezpiecznych łukach poziomych i skrzyżowaniach typu „T”.
Rodzaje tablic prowadzących
- Pojedyncze w prawo (U-3a).
- Pojedyncze w lewo (U-3b).
- Ciągłe w prawo (U-3c).
- Ciągłe w lewo (U-3d).
- Dwustronne (U-3e).
Sierżant i jodełka – tak często nazywane są tablice U-3, jednak określenia te zdecydowanie bardziej pasują do stojących tablic, ograniczników skrajni U-21.
Tło tablic ma barwę białą, natomiast strzałki na nich są czerwone. Zarówno tło, jak i strzałki powinny być wykonane z materiałów odblaskowych, których parametry odpowiadają znakom drogowym pionowym, zastosowanym na danym odcinku drogi. Dopuszcza się stosowanie aktywnych tablic prowadzących U-3 z pulsującym żółtym lub białym światłem. Pulsujące światło powinno być emitowane przez co najmniej jeden szereg źródeł światła, ułożony wzdłuż białych i czerwonych krawędzi tablicy.
Tablice prowadzące – zastosowanie
Tablice prowadzące stosuje się:
- Na łukach poziomych, których geometria może być zaskoczeniem dla kierujących lub które mają promień mniejszy od normatywnego dla danej drogi oraz duży kąt zwrotu.
- Na skrzyżowaniach typu „T”.
- Na wyspach małych i średnich rond, w szczególności położonych poza obszarem zabudowanym.
- W obszarach robót drogowych.
Tablice prowadzące mogą być stosowane również w innych miejscach, w których pozwolą kierującemu na przygotowanie się do zmiany kierunku jazdy, np. na zlikwidowanych odgałęzieniach, przed tymczasowym objazdem lub za wzniesieniem, na którym zaczyna się niewidoczny łuk poziomy.
Na jakich zasadach ustawia się tablice prowadzące?
Kryteria oceny i wyboru łuków, skrzyżowań i miejsc podlegających oznakowaniu tablicami prowadzącymi powinny uwzględniać następujące cechy drogi i okoliczności:
- Wielkość kąta zwrotu.
- Promień łuku poziomego.
- Nieregularność łuku poziomego, np. zmienność krzywizny.
- Bliskość innych zakrętów o znacznie większych promieniach łuku oraz ich charakterystyk.
- Znaczna długość odcinka prostego poprzedzającego łuk.
- Widoczność na początku łuku i warunki rozpoznawania kierunku zwrotu, zarówno w sezonie letnim, jak i zimowym, bez względu na porę doby.
- Cechy przestrzeni stanowiącej optyczne otocznie i tło łuku.
- Przebieg drogi na nasypie lub wykopie, przekrój poprzeczny, szerokość jezdni, rodzaj nawierzchni itp.
- Charakterystykę ruchu oraz jego strukturę rodzajową.
- Dopuszczalne i rzeczywiste prędkości ruchu pojazdów samochodowych w rejonie badanego łuku poziomego (pionowego) i na odcinkach sąsiednich.
- Sposób oznakowanie poziomego i pionowego.
- Wrażenia i oceny subiektywne dotyczące łatwości prawidłowego rozpoznawania początku łuku i jego geometrii oraz warunków prowadzenia pojazdów i poczucia bezpieczeństwa odczuwanych podczas przejazdu badanym odcinkiem.
- Kierunek zwrotu mogący stanowić zaskoczenie dla kierowców, np. po dwóch zakrętach w lewo – kolejny również w tę samą stronę lub z łukiem pionowym niewidoczny łuk poziomy.
- Liczb wypadków w obrębie łuku zlikwidowanego, odgałęzienia drogi, skrzyżowania typu „T”.
- Ewentualnie inne warunki i okoliczności.
